سرامیک و کاشی تبریز درجه یک (از آن. Kachel ) صفحات سفالی سوخته ، در بازار مدرن اغلب مسطح، مربع یا مستطیل هستند اختراع اولین نمونه های کاشی و سرامیک در بین النهرین دجله و فرات یافت شد.
به گفته محققان، اولین کاشی از نظر اندازه و شکل شبیه موزاییک بود که در هزاره دوم و سوم قبل از میلاد برای تزئین معابد و کاخ های اشراف استفاده می شد. با این حال، چنین کاشی با یک الگوی کل نگر که روی هر کاشی به تصویر کشیده شده بود، با موزاییک متفاوت بود. ضخامت آن کمی نازکتر از یک آجر کوچک بود.
در قسمت جلویی کاشی زینتی به شکل نقوش به اشکال مختلف اجرا می شد. کاشی‌های مدرن به‌سبک شرقی، گرایش‌های بسیاری را در تزیینات به ارث برده‌اند که با کاشی‌های بین‌النهرین رایج است، اما معنای بیشتر نمادها به‌طور جبران‌ناپذیری از بین رفته است.
برای مدت طولانی تزئین معابد و کاخ های بابلی با آجر لعابدار ، پیشرو کاشی و سرامیک انجام می شد. ضخامت لعاب روی چنین آجرهایی بیش از 10 میلی متر است که به آن استحکام فوق العاده ای می بخشد.
از لعاب عمدتاً فیروزه ای و سبز روشن استفاده شده است که روی نقاشی اعمال می شود. در بابل، نقاشی‌های سبک‌شده گیاهان، حیوانات و اشکال هندسی رایج بود .
اما کاشی‌های سرامیکی به شکلی که می‌دانیم تنها در دوران باستان سلسله هخامنشیان ایرانی ظاهر شد . در شهرهای باستانی ایران، شوش و تخت جمشید ، کاشی‌های سرامیکی به ابعاد 15×15 سانتی‌متر و ضخامت 10 میلی‌متر یافت شد.
تکنیک های ساخت
ریخته گری – توده خاک رس در قالب ریخته شده و پخته می شود. این قدیمی‌ترین روش برای ساخت کاشی است، اما اکنون از آن استفاده نمی‌شود: لبه‌های کاشی‌ها ناهموار هستند و کاشی‌ها یکسان نیستند. این روش گاهی اوقات در کارخانه های کوچک جداگانه استفاده می شود، اما چنین تولیدی گران است.
اکستروژن کشش و برش توده خاک رس با استفاده از دستگاه مخصوص پرس در حال حاضر رایج ترین و پیشرفته ترین روش تولید کاشی و سرامیک است. محصولات نهایی تا حد امکان بادوام هستند و همچنین دارای کیفیت زیبایی شناسی بالایی هستند.
فلش پشت کاشی جهت خروج از کوره را در هنگام پخت نشان می دهد .
